පළමු කඩයිම

අද ඉස්කෝලයකට ළමයෙක් ඇතුලත් කළ දවසේ ඉදල ලොකු තරගයක් තියෙනව.මම මේ කියන්නෙ ඉස්කෝලයකට දා ගන්න තියෙන තරගයෙන් දිනුවට පස්සෙ තියෙන තරග ගැන. කොහොම හරි කරල පාසලකට ළමයෙක් ඇතුළත් කළායින් පස්සෙ ඒ ළමයට  පාසලෙන් ඉවත් වෙනතාක් එක එක කඩයිම් වලට  මුහුණ  දෙන්න  සිදුවෙනව.ඒ අතරින් ඉස් ඉස්සෙල්ලාම මුහුණ දෙන ප්‍රධානතම  කඩයිම තමයි ශිෂ්‍යත්වය විභාගය.අද ළමයි ශිෂ්‍යත්වය විභාගයට මුහුණ දෙන්න වෙන මහන්සිය හරිම පුදුම හිතෙනව. දෙමාපියනුත් ළමයිනුත් දිවා රෑ නොබලා වෙන මේ මහන්සිය දැක්කාම මමත් දෙයියනේ කියල මගෙ පළමු කඩයිමට මුහුණ දුන් හැටි මට මතක් වෙනව.බ්ලොග් කියවන ඔයාල වෙනුවෙනුත් ඒ කතාව කියන්න කියල මට හිතුන. බ්ලොග් ලිවීමට ආදුනිකයෙක් නිසාවෙන් මෙහි සිදුවන අඩුපාඩු වෙනුවෙන් මම පෙර පරිදිම සමාව ඉල්ලා සිටිනව.
මා මීට පෙර ඇතුලත් කළ ලිපි මේ වෙනකොට කියවා ඇතිද යන්න මම දන්නෑ.කියවා ඇතිනං මෙම කතාව හොදින් රසවිදීමට එය රුකුලක් වේවි.
කතාව මෙන්න මෙහෙමයි.මම කිරි අම්මලගෙ ගෙදරින් අයින් උනේ දෙමාපියෝ එහෙ ස්ථීර පදින්චියට ආවට පස්සෙ(මේ පිළිබද විස්තර පෙර ලිපියෙ සදහන්ව ඇත ).එතකොට මට වයස 11 ක් විතර ඇති.ඉදල හිටල ඉස්කෝලෙ ගියත් ෆේල් නොවී පහ වසරට වෙනකනුත් ආව.මට කියන්න බැරු උනු තව දෙයක් තමයි මම පොඩි කාලෙ ඉදන්ම කිරි අම්ම ලග හිටිය වගේම අපේ තාත්තගෙ නංගිගෙ දුව, මට නෑ කමට අක්ක, එයත් හිටියෙ කිරි අම්මත් එක්ක එයාලගෙ ගෙදර.අපේ මව් පියන්ගේ සදාකාලික වෙන් වීමට කලින් එයාගෙ තාත්ත විතරක් එයාගෙන් සදාකලික වෙන්වෙලා හිටිය.ඒ උනට ඒයාගෙ අම්ම අපේනං නැන්ද එයාව හොදින් බලා ගත්ත.අක්කගෙ අනාගත අභිවුර්ධිය තකා නැන්ද රට ගියෙ අපි ගොඩක් පොඩි කාලෙදිමයි.මම මේ කියන්න යන කතාව සිද්දවෙන කාලෙදි ඔය රට ගිහිල්ල හිටපු නැන්ද ලොකු තෑගි බෝගත් සමග ගෙදර ඇවිල්ල හිටිය.

අපේ ආදරණීය දෙමාපියන්ගේ දිවා රෑ නොබලා සිදුවන ද්වන්ධ සටන් වල ප්‍රේක්ෂකයන් වෙලා හිටි අපි ඉස්කෝලෙ ගියෙ අපිට හිතුන දවස්වල විතරයි.පන්තියෙ භාර මිස් ඇතුලු ගුරු භවතුන්ගෙ තර්ජනාත්මක දිරි ගැන්වීම් මද්‍යයේ පන්තියේ වැඩ කටයුතු යාන්තමින් කරගෙන ගියත් ගෙදර තිබු උනුසුම් වාතාවරණය හමුවේ ඉස්කෝල ගමන මාසයක සැරයකට පමණ සීමාවීමක් උනා.ඔන්න දවසක් මම සුපුරුදු පරිදි හීල් කෑමෙන් පස්සෙ පාසල් නොයන මගෙ අතිජාත මිත්‍රයන් හොයාගෙන යන්න ලෑස්ති වෙමින් හිටිය.මහ වැස්සක පෙර නිමිති පෙන්නමින් ගේ ඇතුලෙ පොඩි චුරු චුරු සද්ද වගයකුත් තිබුන.ඔය අතරෙ අපේ රට ගිහින් ඇවිල්ල හිටපු නැන්ද ගේ දොරකඩට ඇවිල්ල අයියෙ අයියෙ කියල හයියෙන් කතා කරනව ඇහුන.තාත්ත ඉක්මනට එළියට ගියා මොකද්ද කියල බලන්න. මමත් යන්න ගිය ගමන පැත්තකින් තියල  ගියා බලන්න ඉතිරිවෙච්චි චෝකලට්වත් දෙන්නද දන්නෑනෙ කතා කරන්නේ කියල.මොන චොකලට්ද තාත්තට හොද දේශනයක් දෙන්න පටන් ගත්තෙ නැතෑ.
මාව මූලික කරගත් ඒ දෙශන මාලාවේ මූලාරම්භයවෙලා තියෙන්නෙ රේඩියෝවෙ විකාශනය වෙලා තියෙන නිවුස් එකක්.එ වෙන මොකක්වත් නෙමේ "මෙවර පහ වසර ළමුන්ගේ ශිෂ්ශත්ව විභාගය හෙට ආරම්භ වේ"කියල තමයි කියල තියන්නෙ.අයියෝ මගෙ අනාගතේ.නැන්ද බයිනව තොපි දෙන්න උදේ ඉදන් රෑ වෙනකන් රන්ඩු වෙනව මේ ළමයිගෙ ඉගෙනීම ගැන පොඩ්ඩක්වත් හිතන්නැද්ද,උබල ඉගෙනෙ ගත්තෙ නැති එකේ මේ ළමයිටවත් උගන්නපල්ලා,ළමයි ගැන හොයල බල පල්ලා ආදී වු වාග් ප්‍රහාර රැසක් එල්ල කරගෙන ගියා.
තාත්ත මගෙ දිහා කන්න වගේ බලනවා තෝ දන්නැද්ද යකෝ කියනව වගේ.මම දැන ගත්ත අද ඉතින් මට ගුටි පෝරියල් එක තමයි කියල.මම විභාග කවද්ද කියල දැන ගන්න මම ඉස්කෝලෙ යන්න එපැයි.ඉස්කෝලෙ මිස්ලනං විභාගෙ ගැන නිතරම කියවනව.මම ඉතින් ඕව වැඩිය ගනන් ගත්තෙ නෑ."මේ කොල්ලව හෙට විභාගෙට යවන්න ලෑස්ති කරපල්ල"කියල අවසාන වශයෙන් කියල නැන්ද යන්න ගියා.මාර පරාජය තමයි. දැන් ඉතින් විභාගෙට ගිහිල්ල මොනා ලියන්නද.ඔන්න දැන් අපේ දෙමාපියො මාගේ විභාගය මුල් කර ගෙන නැවතත් පුරුදු සටන ආරම්භ කිරීමට ගියත් අවසානයේ වාග් ප්‍රහාර වලට පමනක් සීමා උනේ මගෙ වාසනාවට.අම්මත් සියළු වැඩ පැත්තකින් තියල මගේ ඉස්කොල ඇදුන් හෝදල වෙලෙන්ඩ එහෙම දැන්ම.ගෙදරින් එළියට යෑම තහනං උනු අතර පාඩන් කිරීම මගේ කාර‍ය්‍ය භාර‍ය්‍ය වි‍ය.මට ඉතින් අවුලක් නෑ පඩං කරන්න දේවල් තියෙන්න මම ඉස්කෝලෙ යන්ඩ එපැයි.
ඔන්න ඉතින් පහුවදා උදේම අම්ම නැගිටල උදේට කන්න කිරිබත් උයල දෙයියනේ කියල මාව විභාගෙට යවන්න ලෑස්ති කරල තිබුන.මම හොදල තිබුනු යුනිෆෝම් එකත් ඇදල කිරි කොකා වගෙ ලෑස්ති උනා.
මම වෙනුවෙන් ලෑස්ති කරල තිබුනු කිරිබතත් රස විදල දෙමාපිය ආශිර්වාදයත් අරගෙන වීරය වගේ එළියට ආව .අපේ ගේත් එක්කම තියෙන කිරි අම්මලගෙ ගෙදර ගිහින් තත්තගෙ උපදෙස් පරිදි නැන්දටයි කිරිඅම්මටයි වැදල අපි යන්න පිටත් උනා.තාත්ත මුලින් ගියා එයාගෙ ස්පෝට් බයිසිකලෙත් තල්ලු කරගෙන.මම පස්සෙන් ගියා.ටික දුරක් යනකොට පුතේ කියනව වගේ සද්දයක් ඇහුන.මම පස්ස හැරිල බලනකොට නැන්ද දුවගෙන එනව.හා හා ආපහු හැරෙන්න එපා කියා ගෙන ලගට ඇවිත් මට මේක තියා ගන්න කියල රුපියල්100 ක් දුන්න.මට මාර හැපි.හැමදාම විභාග තියෙනවනං හොදයි කියල හිතුන.ම්ම මගින් මගට කෝකටත් බැළුව එක රුපියල් 100 ක් මද කියල.
දැන් පාර ගාවට ඇවිත් තාත්ත මාව බයිසිකලේට නග්ග ගන්න ලෑස්ති වෙන ගමන් මගෙන් ඇහුව නැතෑ කොහෙද ඔය විභාගෙ තියෙන්නෙ කියල.මාර කේස් එක මම දන්නෙත් නෑ විභාගෙ කොහෙද තියෙන්නෙ කියල.මට බැන බැන මාව බයිසිකලයට නග්ගගෙන අපේ ඉස්කෝලෙ ගාවට ආව. විභාගෙ නෙමේ මොනා ලියන්නත්  තියෙන තැන දැනගෙන ඉන්න එපැයි.තත්ත මාව බයිසිකලේ ගාව තියල ඉස්කොලෙ ඇතුලට ගියා විස්තර දැනගෙන එන්නං කියල.විභගෙ තියෙන තැන විතරක් නෙමේ මගෙ විභගෙ අංකෙත් ඉල්ලං ඇවිල්ල තිබුන.තව පොඩ්ඩෙන් විභාගෙ ලියන්න යන්නෙ අංකෙත් නැතිව.ඔන්න ආයෙමත් මාව බයිසිකලේ තියාගෙන විභාගෙ තියෙන ඉස්කෝලෙට යන්න පිටත් උනා.ටිකක් දුර යනකොට තාත්ත ආයෙමත් මගෙන් ඇහුව එන ගමන් නැන්ද කතා කරල මොනාද දුන්නෙ කියල.මම කිව්ව රුපියල් 100 ක් දුන්න කියල.මෙන්න එයා මගෙන් ඒක ඉල්ලනව එයාට දෙන්න කියල.අයියෝ මම රුපියල් සීයට හදා ගත්තු සිහින ඔක්කොම එකින් එක කඩා වැටෙන ගමන් මම සාක්කුවෙන් අරන් එයාට සල්ලි දෙන්න හිතාගෙන සාක්කුවට අත් දැන්ම.අයියෝ සල්ලි.මගෙ සාක්කුවෙ තිබුනු සල්ලි  නෑ.මම දෙලොව රත් වෙලා කලිසම නොගලවා හෙව්ව ඔහෙ නෑ.තාත්ත දන්න සියළු අභිධර්ම ගාථා වලින් දෙසන්න ගත්තෙ නැතෑ.දැන් අපිට කරන්න ආපු වැඩෙත් අමතක වෙලා සල්ලි හොයනව.ඇයි අප්ප නිකන් හම්බුනු සල්ලිනෙ.මට වඩා දුකයි තාත්තට.හවසට කසිප්පු කාලක් ගහන්න හිතාගෙන වෙන්නැති හිටියෙ.හොද වැඩේ.එයා උත්සාහය ඇතඇරිය නෑ.
මාව බයිසිකලයට නග්ගගෙන ආපහු ගියා සල්ලි වැටිලද කියල පාර බලන්න.එක පාරක් ගියා එක පැත්තක් බලාගෙන අනිත් පාර ගියා අනිත් පැත්ත බලාගෙන.සල්ලි නෑ.මොනව කරන්නද තාත්තත් මට බනිනව මමත් මටම බැන ගන්න ගමන් ආපහු ගියා විභාගෙ තියෙන ඉස්කෝලෙට.දැන් ඉතින් මොන විභාගද.තත්තට ආපහු යන් කියන්නත් හදල ඒකටත් මටමනෙ බැනුන් අහන්න වෙන්නෙ කියල හිත හදාගෙන ගියා ඉස්කෝලෙ ඇතුලට.යනකොට විභාගෙ පටන් ගන්න ළමයි ඉදගෙන.තාත්ත එතන හිටපු මිස්ට කියල මාව ඇතුල් කෙරෙව්ව.එන ගමන් යාළුවොත් එක්ක පාරෙ අයින් වෙලා එන්න කියල එයා ගියා.අවසානයේ මම සාර්ථක අන්දමින් හා නිදි කරමින් මම මගෙ පළමු කඩයිමට මුහුණ දුන්න.
ඔයාල දැන් හිතනව ඇති මගෙ විභගෙ ප්‍රථිපල කොහොම ඇතිද කියල.ඇත්තම කියනවනං ඒක අද වෙනකනුත් මමවත් දන්නෙ නෑ.මොකද මට ඊට පස්සෙ මගේ ඒ ආදරණීය පාසලට ආපහු යන්න හම්බුනේ නෑ. 

අතීතාවර්ජනය

සාමාන්‍යයෙන් බොහෝ අයෙකුට තමන්ගේ ළමා විය ඉතාමත් සුන්දරයි.ආයෙමත් පොඩි කාලයට යන්න තියෙනවනං කවුරුත් අකමැති වෙයි කියල මමනං හිතන්නෙ නෑ.ගොඩක් අය තමන්ගේ ළමා වියට ඒ තරම්ම කැමතියි.හැබැයි මගේ ළමා විය සුන්දරද අසුන්දරද කියන්න තාම මටවත් හිතාගන්න බෑ.සමහරක් විට මම ලියන දේවල් බ්ලොග් එකකට කොච්චර සුදුසුද යන්න මට තේරෙන්නෙ නෑ.ඒ උනත් මගෙ ජීවිතයේ සිදුවුනු වැද්ගත් සිදුවීම් ලියන්ඩනං මේ සෑම දෙයක්ම ලියන්න වෙනව.ඒක නිසා ඕන දෙයක් කියල හැම දෙයක්ම කෙටියෙන් ලියල දානව.
                   මම පොඩි කාලෙ ඉදන්ම වැඩිපුරම හිටියෙ කිරි අම්මලගෙ ගෙදර.කිරි අම්ම අදටත් කියනව උඹ මව් කිරිවලට වැඩිය බොන තරමක් බිව්වෙ හරක් කිරි කියල.ඒ කියන්නෙ මම කිරි බොන කාලෙ ඉදන්ම හිටියෙ කිරි අම්ම ලග කියල.ඒක නිසාම අපේ දෙමාපියෝ මොනවගේ පවුල් ජීවිතයක් ගත කලාද කියන්න මට ලොකු මතකයක් නෑ.කොහොම උනත් ලොකු මල්ලි හම්බෙනකනුත් පොඩි මල්ලි හම්බෙනකනුත් එයාල සතුටුන් ඉන්න ඇති කියල මට හිතෙනව.මොන හේතුවක් හින්දද දන්නෑ මට වයස නමයක් වගෙ වෙනකොට එයාල පදිංචි වෙලා හිටපු තැනින් අයින් වෙලා කිරි අම්මලගෙ ගේත් එක්කම හදපු පොඩි ගේ කෑල්ලකට පදිංචියට ආව.එදා ඉදන් මමත් ඒ ගොල්ලන් එක්ක හිටියෙ.මමත් ඉතින් ලොකු ආශාවකින් හිටියෙ දෙමාපියොත් එක්ක ඉන්න.අන්තිමට මේ මොන කරුමයක්ද කියල හිතුන.ආපු දා ඉදල මට මතක ඇති හැම දවසකම වගේ එයාල රන්ඩු වෙනව.රන්ඩුවෙනව කියන්නෙ බැනගන්නව විතරක් නෙමේ.අතින් පයින්, වළං, හට්ටි මුට්ටි, වලිනුත් රන්ඩු වෙනව.ඒක අපේ පොඩි හිත් වලට දරාගන්න බැරිතරමට කරදරයක් උනා.එයාලට ඒක ගානක්වත් උනේ නෑ.

තාත්ත ගෙදර හොර අරක්කු විකුනන්න පටන් ගත්තෙ ආපු දා වගෙ ඉදල. මට හිතෙන හැටියට රන්ඩුවෙන්න ඒකත් හෙතුවක් උනා.කොහොමහරි ඔහොම රන්ඩු වෙවී අවුරුද්දක් එකාමාරක් විතර හිටිය.ඔන්න ඉස්සෙල්ලාම වාගේ තාත්ත ගෙදරින් තරහ වෙලා ගියා.අපේ පාසල් ගමනත් එතනින් නතර උනා.ඒ ගිහින් ටික දවසකට පස්සෙ ආයෙමත් තාත්ත ආව.ඇවිල්ල පෙරටත් වඩා රන්ඩු.කොහොම හරි අන්තිමට මතක දවසෙ ඒ දෙන්න හොදටම රන්ඩු උනා.අම්ම තරහ වෙලා පහුවදා උදේම පොඩි මල්ලිවත් අරගෙන ගෙදරින් ගියා.එදා රෑම අපිට කිරිඅම්මලගෙ ගෙදරින් ඉන්න කියල තාත්තත් ගියා.මම හිතුවෙ අම්මව එක්කන් එන්න ගියා කියල.ගියා ගියාම තමයි අයෙ ආවෙ නෑ.අපි කිරිඅම්මලගෙ ගෙදරට වෙලා දෙන දෙයක් කාල වෙන දෙයක් බලා ගෙන හිටිය.ඊට මාස තුන හතරකට පස්සෙ තාත්ත රෑක ඇවිල්ල මාවයි ලොකු මල්ලිවයි එක්කන් ගියා.අපිව එක්කං ගියෙ උළු මෝලක්  ඇතුලෙ තියෙන පොඩි ගෙදරකට.අප්පට සිරි ගේ ඇතුලට යනකොට ගෑනු කෙනෙකුයි තව චූටි ළමයෙකුයි ඉන්නව.මගෙ පොඩි හිතට යාන්තමට වගෙ තේරුනා වෙලා තියෙන දේ.තාත්තත් කට හදල කිව්ව මේ ඉන්නෙ ඔයාලගෙ චූටි මල්ලි කියල.අපිත් ඔළුව වනල නිකන් හිටිය.ගෑනි නෝ කතා නෝ සිනා.අපි ආවට කැමති නෑ වගෙ.මාසයක් විතර හිටිය ඒ වෙනකුනුත් ගෑනි අපිත් එක්ක හරියට කතා කෙරුවෙ නෑ.මාසයකට විතර පස්සෙ තාත්ත කිව්ව ඔයාල ඉස්කෝලෙ යන්නත් ඔනනෙ ඒ හින්ද ඔයාලව ඔයාලගෙ මාම කෙනෙක් ගාවට ගිහින් දානව එයා අපිව ඉස්කෝලෙ යවල හොදට බලා ගනියි කියල.මම හැමතිස්සෙම ඇවිල්ල ඔයාලට අවශ්‍ය බඩුත් අරගෙන බලල යන්න එන්නං කියල.අපිත් ඉතින් මොනව කියන්ඩද බිම බලාගෙන හිටිය.අපි දැනගෙන හිටිය අපි මුකුත් කිව්වට එයාල අහන්නෑ කියල.

ඔන්න ඉතින් පහුවදාම අපේ තිබුනු ඇදුන් ටිකත් සොපින් එකකට දාගෙන පුට් බයිසිකලේ අපිව දාගෙන ආව.ආවෙ ලොකු පොල් වත්තක් ඇතුලෙ තියෙන පොඩි ගෙදරකට.ගෙදර හිටියෙ මාමයි නැන්දයි එයාලගෙ පුතයි දුවයි විතරයි.ගියාට පස්සෙ අනේ ලස්සන කොලු පැටව් දෙන්න කියල අපිව සාදරයෙන් පිලිගත්ත.ඊට පස්සෙ ටික වෙලාවක් ඉදල  අපිව බාර දීල තාත්ත මොන හිතකින් ගියාද දන්නෑ කොහොම හරි ගියා යන්න.අපි දෙන්නට රෑට කන්ඩත් දීල පැදුරකුයි කොට්ට දෙකකුයි දීල අපිට සාලෙන් නිදා ගන්න කියල කිව්ව.අපිත් ගොඩාක් හිතේ අමාරුවෙන් එදා දවසෙ නිදා ගත්තෙ.ඔන්න උදේ නැගිට්ටට පස්සෙ නැන්ද ආව.ඇවිල්ල අපිට හොද දේශනයක් දුන්න.මටනං එවෙලෙම එහෙන් යන්න හිතුන.දේශනයක් කියන්නෙ දවසෙ අපි දෙන්නගෙ වැඩ කොටස පහදා දීමක් තමයි සිදු වුනේ.උදේ නැගිට්ට ගමන් වත්තෙ පොල් ටික අහුලන එක,එලවළු පාත්ති වලට වතුර දාන එක,එළුවො හරක් බදින එක ආදී වැඩ රාශියක් අපිදෙන්නට පැවරුව. වෙනකරන්න දෙයක් නෑ. මට හිතුන එයාල කියන විදිහට වැඩක් කරගෙන ඉන්න එක තමයි ඇගට ගුණ කියල.එදා ඉදන් මාස කීපයක් ජීවිතයේ අමරුම කාල පරිච්ඡේදයක් තමයි ගෙවුනෙ.ඔක්කොටම හපන් ඒ නැන්ද බයින්න ගත්තාම.මාමනං සද්දයක් නෑ.එයා නැන්දට බයයි.ඔහේ බලාගෙන ඉන්නවා.ඊට හපන් අර කොල්ලයි කෙල්ලයි පොඩ්ඩ මොනා හරි වැරදුනොත් අම්මට කියනවා එක දෙක කරල.ඊට පස්සෙ ඉතින් දවසෙම බැනුන් තමයි.ඔහොම මාසයක් දෙකක් විතර හිටිය.තාත්ත ආවෙත් මාසයකට වගේ සැරයක්. ඒ ආපුවාම අපි කියනව අපිට මෙහෙ ඉන්න බෑ අපිව එක්කන් යන්න කියල එයා බලමු කියල කියනව විතරයි.වෙන කරන්න දෙයක් නැතිකොට අපි ලොකු මෙහෙයුමක් දියත් කරන්න කතා කරගත්ත.අපේ අවසාන තීරනය උනේ මෙහෙන් හොරෙන් පැනල යන එක.මට දවසකට දෙපාරක් තුන්පාරක් කඩේ යන්න වෙනව.ඒක නිසා මුදලාලිත් මාව හොදට අදුරනව.මම මුදලාලිගෙන් මේ පාරෙන් කොහටද යන්නෙ අර පාරෙන් කොහටද යන්නෙ අහවල් තැනට කොහොමද යන්නෙ කියල හිමීට අහගත්ත.මල්ලිටත් කිව්ව ඇදුන් දෙක තුනක් සොපින් එකකට දාල තියා ගන්න කියල.තාත්ත ආපු දවසක අතේ වියදමට කියල සල්ලි ටිකකුත් ඉල්ල ගත්ත.ඔන්න දවසක් කොල්ලයි කෙල්ලයි ඉස්කෝලෙ ගියා.මාමත් වැඩට ගියා අපේ වෙලාවටද කොහෙද නැන්ද ටිකක් දුරින් තියෙන ඒ ගොල්ලන්ගෙ නෑදෑ ගෙදරක ගියා.අපිට හොද වෙලාවක් ආපු එකෙන් අපි දෙන්න ඇදුන් ටිකකුත් අරගෙන ගෙදරින් පැන්න.අර මුද්ලාලිගෙන් අහ ගත්තු ව්දිහට් අපි පයින් ගොඩාක් දුර ආව.එහෙම එනකොට ප්‍රදාන පාරක් හම්බුනා.අපි එතනින් කුලියාපිටිය බස් එකක නැගල කිරි අම්මලගෙ ගෙදර ආව.

කිරි අම්ම හොදටම බය වෙලා කාත් එක්කද ආවෙ කියල ඇහුව.අපි තනියම ආවෙ කියල මුළු විස්තරයම කිව්ව.කිරි අම්ම තාත්තටයි අම්මටයි දෙන්නටම හොදටම බනිනව.අපිට කිරි අමලගෙ ගෙදර ආවට පස්සෙ ලොකු නිදහසක් දැනුන.යාළුවොත් එක්ක සෙල්ලං කර කර මාස කීපයක් එහට වෙලා හිටිය.අපිට අද තේරෙන විදිහට එදා නොතේරුනත් එයාලට අපිව බලාගන්න තිබුනු අග හිගකම් නිසාද කොහෙද අපි දෙන්නව බාර දෙන්න පන්සල් දෙකක් හොයල තිබුන.ඉස්සෙල්ලාම මාව පන්සලට බාර දුන්න.පස්සෙ මල්ලිවත් වෙන පන්සලකට බාර දීල තිබුන.කොහොම උනත් එදා පන්සලට ආවගෙන් මට යම් තාක් දුරට හෝ ඉගෙන ගන්නත් ලැබුන, සමාජය ගැන ලොකු අවබෝදයක් ලබා ගන්නත් පුලුහං උනා.අවුරුදු නමයක් වැනි කාලයක් මම පන්සලේ ජීවත් වුනු අතර උසස්පෙළ ලියල ජොබ් එකකුත් හොයාගෙන පන්සලෙන් අයින් වුනා.ඊට පස්සෙත් විවිධාකාරයේ රැකියාවන් ගනනාවක් කරපු මම අද කොළඹට වෙළා ජීවත් වෙනව.ඔබ මේ වන තෙක් කියවූවෙ මගෙ ජීවිත කතාව බොහොම කෙටියෙන්.එදා සිට අද දක්වා මට මේ ජීවිත කාලයෙ අපුරු සිදුවීම්, අපූරු හමුවීම්, විවිධ විදියෙ අත්දැකීම් ගණනාවක් අන්තර්ගතයි.මගේ කතාව ඉදිරියට කියවූහොත් ඔබට ඒ සියල්ල රසවිදීමට හැකියාව ලැබෙනු ඇත.         

මූලාරම්භය

බොහෝ දෙනා ජීවිතය යන්නට විවිධ විධියේ අර්ථකතන ලබා දෙනවා.ඒ අය එම අර්ථකතන හෝ අදහස් ප්‍රකාශ කරන්නේ තමන්ගේම ජීවිතය දෙස බැලීමෙනූයි කියායි මට සිතන්නේ.මොකද වෙන අයෙකුගේ ජීවිතය කොයි වගේද යන්න කියන එක ඔවුන් නොදන්නා  නිසා.එහෙයින් ඒ හැම අර්ථකතනයක්ම හෝ අදහසක්ම සෑම අයෙකුටම අදාල නොවන බව මට සිතේ.එක් එක් අය මුහුණ දුන් ජීවිතය විවිධා කාරවේ.ඒ විවිධාකාර ජීවිත අතරින් මා මුහුණ දුන් ජීවිතයද බොහෝ වෙනස් එකකි . දුක සතුට බලාපොරොත්තුවලින් පිරුනු ඒ ජීවිතයේ විශේෂ සිදුවීම් බ්ලොග් කියවන ඔබ වෙනුවෙන් හා මාගේ සන්තුශ්ටිය උදෙශා ලියා දැක්වීමයි මාගේ අදහස .එමෙන්ම  මා කතා ලිවීමෙහි දක්ෂයෙකු හා පලපුරුදු අයෙකු  නොවන හෙයින් මෙහි සිදුවන අඩුපාඩු වෙනුවෙන් සමාව ඉල්ලා සිටිනවා.ඒ වගේම මේ සදහා මා දිරිමත් කල හා මග පෙන්නු ගයාන් බාලසූරිය හා ගයනි බාල සූරිය යන අයද විශේශයෙන් මතක් කල යුතු වෙනවා.
කොලඹින් මදක් දුරස් වු කුලියාපිටිය මගෙ උපන් ගම වේ.ඒ අවට වු පාසල් තුනකම අද්‍යාපනය ලැබුව.විවිධ විධියෙ රැකියා ගණනාවක්ම කල මා මේ වෙනකොට කොලඹ ප්‍රදේශයේ පුද්ගලික ආයතනයක සාමාන්‍ය රැකියාවක් කරමින් ජීවත් වෙනවා.කොලඹ නගරය දැන් බොහෝ හුරු පුරුදු වුවත් ඉස් ඉස්සෙල්ලාම කොලඹ ආ දිනවල මට සිදු වු සිදුවීමක් සම්බන්දව මුලින්ම  ලියන්ඩ කියල මට හිතුන.

ඔන්න දැන් උසස්පෙළ ලියල ජොබ් එකක් හොය හොයා ඉන්න කොට පන්සලේ හමුදුරුවො කිවුව
 "මම දන්න මහත්තයෙක් කොළඹ සම්පත් බැන්කුවේ වැඩ කරනව එයාට කියල ජොබ් එකක් හදල දෙන්න බලන්නං"
 කියල.ඒ කියල සතියක් ගියෙත් නෑ හමුදුරුවො කිව්වෙ නැතෑ ඔන්න මම අර මහත්තයත් එක්ක කතා කලා CV එකකුත් අරන් සහතිකත් අරන් ඉන්ටවීව් එකට අහවල් දවසෙ කොළඹ එන්න කිවුව කියල.අනේ මමත් ඉතින් මොකක් උනත් බැංකුවක ජොබ් ඒකක් නෙ කියල තිබුනු එකම හා හොදම සුදු කමිසයයි(ලන් වෙලා බැලුවොත් විතරයි පැල්ලම් පේන්නෙ ) කලු කලිසමයි ඇදගෙන තිබුනු ඔක්කොම සහතිකත් දාගෙන පාන්දරම කොළඹ  එන්ඩ පිටත් උනා.කොහොමහරි කොළඹින් බහිද්දි 8.30 ට විතර ඇති.හාමුදුරුවන්ගෙන් පාරත් අහගෙන කොළඹ ආවට මොකද තනියම ආපු මුල් වතාව හින්ද්ද මන්ද මම කොහට යන්නද කියල හිතාගන්න බැරිව  අන්ද මන්ද වෙලා හිටියෙ.මගෙ වෙලාවටම කොළඹ වැඩ කරන ගමේ අයිය කෙනෙක් ආපු බස් එකේම ඇවිල්ල යනව දැක්ක.මම එයාගෙන් ඇහුව
" මට අහවල් තැන තියෙන සම්පත් බැංකුවට යන්න ඕනා කොහමද යන්න ඕනා" 
 කියල.අනේ මිනිහ මාව බස් එකේම එක්කන් ඇවිත් බහින්න ඕන තැන පෙන්නුව.   මමත් මිනිහට හදවතින්ම ස්තූතියි කියල බස් එකෙන් බැස්ස.කොළඹ ආපු පලවෙනි වතාව වගේම ඉන්ටවීව් එකකටත් යන පළවෙනිවතාව හින්ද පොඩ්ඩක් බයවෙලා හිටියෙ.පොඩ්ඩක් කියන්නෙ මොකද අම්බානෙටම බය වෙලා හිටියෙ.දැන් ඉතින් ආපු වැඩේ  කර ගන්නත් එපෑ කියල හිතට වීරිය අරන් ගිය ඇතුලට.ඔන්න ඇතුල් වෙන තැනම සාරි ඇද ගත්තු ලස්සන ගෑනු ළමයි දෙන්නෙක් හිටිය. මම අහුව 
"ඉන්ටවීව් එකකට ආවේ මිස් කොහාටද යන්න ඕන"
 කියල.කිසිම කළබලයක් නැතිව  හතරවෙනි තට්ටුවට යන්න කියල ලිෆ්ට් එක දිහාට අත දික් කරල කිව්ව. මගෙ ජීවිතෙ ගොඩක් දේවල් පළවෙනි වතාවට වෙනව වගේම දෙයියනේ කියල ලිෆ්ට් එකකත් යන පළවෙනි වතාව උදා උනෙත් එදාම තමයි.  මම ලිෆ්ට් එක ලගට ගිහින් වට පිට බැලුව පේන්න කවුරුවත් නෑ. මේකෙන් කොහොමද යන්නෙ කියල කලපනා කර කර ඉන්නකොට දෙයියො බැලුව වගෙ අවුරුදු පනහක විතර අයිය කෙනෙක් ආව ලිෆ්ට් එකේ යන්න.මම එයාට ඉඩ දීල පොඩ්ඩක් සයිඩ් උනා.සයිඩ් වෙලා මිනිහ මොකද කරන්නෙ කියල බලා ගෙන හිටිය.බට්න් එක ඔබල ටික වෙලාවකින් දොර ඇරුන. මමත් ඒ පස්සෙන්ම ගියා ඇතුලට.මිනිහ බට්න් ඔබන දිහා බලන් ඉදල මට තේරුන යන්න ඕන තට්ටුවෙ අංකෙ තමයි ඔබන්න ඔන කියල.මමත් හතර එබුව.   ලිෆ්ට් එක අදාල තැනට ඇවිත් දොර ඇරුන.මම එළියට ඇවිත් බැලුව පේන්න කවුරුත් නෑ.ටිකක් දුර යනකොට කොටට කොටේ ඇද ගත්තු ලස්සන මිස් කෙනෙක් එනව.මම එයාගෙන් ඇහුව
" මිස් මම ඉන්ටවීව් එකකට ආවෙ  කොහටද යන්න ඕන"
 කියල.ඒ මිස් කොච්චර හොදයිද කියන්නෙ මාව කාමරෙ ගාවටම එක්කං ගිහින් කිව්ව මේකෙ තමයි ඉන්ටවීව් එක තියෙන්නෙ කියල පෙන්නල එයා ගියා.මම පොඩි මැනස් එකකටත් එක්ක දැන්ම දොරට පොඩි තට්ටුවක්.ඇතුලෙන් කමින් කිව්ව.මමත් සියලු පුරුෂ ශක්තිය අරගෙන යාන්තම දොර ඇරල ඔළුව පොඩ්ඩක් දැන්ම ඇතුලට.අප්පටසිරි එතොකට තමයි මට තරු විසිඋනේ.ඇතුලෙ ඉන්නව මුකුත් නෑ සාරි ඇද ගත්තු ලස්සන කෙල්ලො ටිකකුයි ටයි දා ගත්තු කිරිපාටට කොල්ලො ටිකකුයි.ඊට ඉස්සරහින් තව මහත්තුරු හතර දෙනෙකුත් හිටිය.මට දැන් දාපු ඔළුව ආපහු ගන්න බැරි කමටම ගියා ඇතුලට.එතන හිටපු ඔක්කොම මගෙ දිහා බලන් ඉන්නව.මට තේරුනෙ මහියංගනෙන් ආපු වැද්දෙක් දිහා  බලනව වගෙ මගෙ දිහා බලන් ඉන්නව වගෙ.මම කිව්ව
 "ඉන්ටවීව් එකට ආවෙ සර්"
 කියල.ඉංග්‍රීසියෙන්ම කිව්ව ඇවිත්  ඉද ගන්න කියල.මමත් හිමීට  ගිහිල්ල ෆයිල් එක දාගෙන ආපු ඉටි බෑග් එකත් පැත්තකින් තියල ඉදගෙන හිටපු අයගෙන් පිටිපස්සෙන්ම ඉද ගත්ත.දැන් ඉතින් ඉස්සරහ හිටපු මහත්තුරු හිටපු කොල්ලො කෙල්ලන්ගෙන් ප්‍රස්න කර කර ඉංග්‍රීසියෙන්  කියවනව.මට කියන දේවල් තේරුන්නැති එකට වඩා මගෙනුත් මොනව හරි අහයි කියලයි මම බයේ හිටියෙ. මගෙ වෙලාවටද කොහෙද මුකුත් ඇහුවෙ නෑ.ඊට පස්සෙ ටික වෙලාවකින් ඒක එක්කෙනා ලගට අරන් මොනවදෝ අහල ආපහු ඉදගන්න කියනව.ඔන්න දැන් මගෙ වාරෙ.ඉතිරිවෙලා තිබුනු පුරුෂ ශක්තියත් අරගෙන විලි ලැජ්ජාවෙනම ගියා ඉස්සරහට. සර් කාරය මගෙ ඉහේ ඉදල කකුල් දෙක වෙනකන්ම බැලුව.මමත් පාත් කර ගත්තු ඔළුව් උස්සන්නෙ නැතිව බිම බලාගෙනම හිටිය.ඊට පස්සෙ ඉංග්‍රීසියෙන් බස බස ගාල කියවගෙන ගියා.කියපු දෙ මට යාන්තමට වගේ තේරුනා.ටයි එකක් දගෙන ආවෙ නැත්තෙ ඇයි කියලයි ඇහුවෙ.මම මුකුත් කියන්නෙ නැතිව බිම බලාගෙනම හිටිය.පස්සෙ කිව්ව මොකද්ද මහත්තෙයෙකුගෙ නමක් කියල එයාගෙන් ටයි එකක් ඉල්ලන් දාගෙන එන්ඩ කියල.හොදට ඉංග්‍රීසි තේරෙන එකා වගෙ කියපු සැනින් මම එලියට ආව.එළියට එනකොටම ඉස්සෙල්ල හම්බුනු කොටට කොටේ ඇද ගත්තු මිස් මෙන්න එනව තේ බන්දේසියකුත් අතේ තියාගෙන.මම බැලුවෙ යකඩෝ තේ ගෙනියන අය මෙහම ඉන්නවනං අනිත් අය කොහොම ඇතිද කියල. මම මිස් කෑල්ල පැත්තකින් තියල ඇතුලෙ සර් කියපු නම කියල අක්කෙ එයා කොහෙද ඉන්නෙ කියල ඇහුව.එයත් ඉස්සෙල්ල වගේම එක්කන් ගිහින් පෙන්නුව මෙයා තමයි කියල.මම ඒ පෙන්නපු සර්ට කිව්ව මම මේ ඉන්ටවීව් එකකට ආවෙ මට ටයි එකක් ගේන්න බැරි උනා ඇතුලෙන් කිව්ව සර්ගෙන් ඉල්ල ගන්න කිව්ව කියල.පස්සෙ එයාගෙ ලාච්චුවෙ දාල තිබුනු ටයි එකක් ලෝබ නැතිව දුන්න මට දාගන්න කියල .මම ඒකත් අරන් ආපහු කාමරයට යන්න ආව.ඒ ආවට මොකෝ දැන් තමයි  ලොකුම ගැටළුව සිදුවුනේ.ටයි එක අරන් ආවට ඒක ගැට ගහන්න දන්නෑනෙ. වට පිට බැළුව පේන්න ක්වුරුවත් නෑ.දැන් මාර ගැටළුව ටයි එක දාන්න අහගන්න කවුරුවකුත් නෑ.කවුරුහරි දැක්කොත් විලිලැජ්ජාවෙ බැරි නිසා මම ගියා ටොයිලට් එකක් ඇතුලට.ඇතුලට ගිහිල්ල කොහොමහරි ට්‍රයි කරල කරලා ගැටයක් දා ගත්ත(හැබැයි මම පහුවෙලයි දැන ගත්තෙ මම දාගෙන තියන්නෙ ගෑනු ගැටේ කියලා).ටයි එකත් දගෙන මම ආපහු ගියා ඉන්ටවීව් එක තියෙන කාමර ඇතුලට.ඒ ගිහින් ඉදගත්ත විතරයි ආයෙ මට කතා කෙරුව.මට තේරුනා මම දැන් හොදටම නෝන්ඩි වෙලා තියෙන්නෙ ආයෙ ඒකෙ හදන්න දෙයක් නෑ කියල.මම පරාද උන මූනින්ම ආයෙ ගියා ඉස්සරහට.මට ඉද ගන්න කියල ඉංග්‍රීසියෙන් කියවගෙන කියවගෙන ගියා.මං මටම කියල හදා ගත්තු අබිමානය ඒ අවස්තාවෙ හේදිලම යන්න ගියා.මම දන්න ඉංග්‍රීසියෙන් උත්තර දෙනකොට මට වැඩිය ඉංග්‍රීසි කතා කරන්න බෑ කියල මිනිහට තේරුන.පස්සෙ සිංහලෙන් කතා කෙරුව.මම කිව්ව අපේ හාමුදුරුවො අදුනන මහත්තයගෙ නම කියල එයා මට ඉන්ටවීව් එකකට එන්න කියල තියෙනව ඒ නිසයි මම ඉන්ටවීව් එකට ආවෙ කියල විස්තරේ කිව්ව.ඊට පස්සෙ තමයි කිව්වෙ 
"ඔයා මෙතන ඉන්ටවීව් එකට නෙමේ ඇවිල්ල තියෙන්නෙ ගිහින් අහවල් කාමරේ ඉන්න මහත්තයව හම්බෙන්න"
 කියල.මමත් සියල්ල සිද්ද වෙන්නෙ හොදටයි කියල ආපහු ගියා අර කියාපු මහත්තය ගාවට.එයා මට ඉද ගන්න කියල සහතිකත් ටිකත් බලල  මගෙන් සියළු විස්තර ඇහුව.මගෙ වෙලාවට එයා සිංහලෙන් කතාකෙරුව.නැතිනං එතනත් ලෝක අමාරුවක වැටෙනව. ඊට පස්සෙ හමුදුරුවො ගැනත් විස්තර අහල එයා කිව්ව මට කෝල් එකක් දෙන්නං කියල.මම ගොඩක් ස්තුතියි කියල ආපහු එන්ඩ ආව.ඒ එන ගමං දාගෙන හිටපු ටයි එකත් ගලවල අයිතිකාර මහත්තයට දීල එයාටත් ස්තූති කරල මම එන්ඩ ආව.ඔන්න දැන් මම ආපහු එන්ඩ ඔනෙත් ලිෆ්ට් එකෙන්.මාර පරාජය තමයි පොඩ්ඩක් එහාට මෙහාට ගිහින් බැලුව බහින්ඩ පඩි පෙලකුත් නෑ.වට පිට බැලුව පේන්ඩත් කවුරුත් නෑ.දැන් ඉතින් කරන්න දෙයක් නෑ ඕන දෙයක් වෙන්න කියල පහලට යන්න බට්න් එබුව.ඕං ටික වෙලාවකින් පෙර පරිදිම දොර ඇරුන.   මම ඇතුලට ගිහින් දැන් මම පහලටනෙ යන්න ඕන කියල අන්තිම බට්න් එක එබුව.දොර වැහිල ටික වෙලාවකිං ආපහු දොර ඇරුන.මමත් වීරය වගෙ එළියට ඇවිත් බැලුව අප්පට සිරි යන්න තැනක් නෑ හැමතැනම කාර් නවත්තල.මොකක් හරි වැරද්දක් උනා තමයි කියල ආපහු ගියා හිටපු තට්ටුවටම.එතනින් එළියට ඇවිත් බැලුව කවුරුත් පේන්න නෑ.ආපහු ලිෆ්ට් එක ඇතුලට ගිහින් ආයෙ එබුව අන්තිම බට්න් එක.මාර කේස් එක තමයි ආයෙ ඇවිල්ල තියෙන්නෙ අර කාර් නවත්තල තියෙන තැනටමයි.මොන මගුලකද මේක කියල එතනින් එළියට ඇවිත් ටිකක් ඇවිදල බලනකොට උඩට යන්න පාරක් හම්බුනා.එතනින් උඩට එනකොට මෙන්න බොලේ මම එළියට ආව.මම අන්තිම මොහොතෙත් දෙවියන්ට ස්තූති කරල එතන හිටපු ත්‍රිවිල් කාරයෙකුගෙන් පාර අහගෙන කොටුවට ඇව්ත් එහෙම්ම ගමට ආව.හැබැයි අද වෙනකුනුත් තාම සම්පත් බැංකුවෙන් කෝල් එකක් නෑ.